De heffingsambtenaar heeft belanghebbende een aanslag leges van € 6.916,20 opgelegd voor het in behandeling nemen van een aanvraag tot het verlenen van een omgevingsvergunning voor het bouwen van een vrijstaande woning. Het college van burgemeester en wethouders heeft de gevraagde omgevingsvergunning geweigerd.
In geschil is of de aanslag leges terecht aan belanghebbende is opgelegd. Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat dit niet het geval is omdat, gelet op de voorgeschiedenis die tot de aanvraag om een omgevingsvergunning heeft geleid, geen sprake is van een aan belanghebbende verleende dienst. Bovendien is bij belanghebbende in het vooroverleg het vertrouwen gewekt dat de vergunning zou worden verleend, zodat er geen grond is om leges te heffen nu de vergunning is geweigerd.
De heffingsambtenaar stelt zich op het standpunt dat terecht leges in rekening zijn gebracht.
Het hof stelt vast dat belanghebbende een aanvraag om een omgevingsvergunning heeft ingediend die in behandeling is genomen en de aanvraag in ieder geval ook aan het bestemmingsplan is getoetst. Dit betekent dat sprake is van een aan belanghebbende verleende dienst als bedoeld in de Verordening op de heffing en de invordering van leges 2020 en dus dat terecht leges zijn geheven.
Dat de procedure niet is verlopen zoals belanghebbende waarschijnlijk heeft gehoopt, kan niet leiden tot het oordeel dat het heffen van leges onrechtmatig is. Die is rechtmatig omdat de voorgeschreven Wabo-procedure is gevolgd waarvoor op grond van de Verordening op de heffing en de invordering van leges 2020 leges zijn verschuldigd.
Op grond van het vorenstaande is het hoger beroep ongegrond.
In deze uitspraak wordt bevestigd dat de belastingplicht ontstaat op het moment dat een aanvraag voor een omgevingsvergunning in behandeling is genomen. De uitkomst van de beschikking heeft geen invloed op de legesnota. Ook bij een weigering is de belastingplicht ontstaan.
De volledige uitspraak is gepubliceerd op 6 september 2024 en te vinden op ECLI:NL:GHARL:2024:5499.
In de praktijk wordt in veel gemeenten na een weigering teruggaaf verleend voor een bepaald percentage van de geheven leges. Een opvallende formulering in veel legesverordeningen is dat teruggaaf plaatsvindt ‘op aanvraag’. Soms wordt hieraan nog een termijn gekoppeld. Dit betekent dat teruggaaf niet plaatsvindt als hierom niet wordt gevraagd. Mijns inziens is het redelijk om actief de teruggaaf altijd toe te passen als daar aanleiding voor is. Ten slotte worden bij een weigering ook minder kosten gemaakt, omdat kosten van controle tijdens de bouw niet aan de orde zijn.
Ben je nieuwsgierig geworden naar de werking van leges? Kom dan naar de 2-daagse workshop Leges.
